Zamanın Bizden Aldıkları

Eskiden bir top kumaş alınırdı evlerde,

O bir top kumaştan eilbiseler, kıyafetler diktirilirdi terzilere.

Ailenin her bir üyesinin aynı kumaştan yapılmış bir elbiseyle gezmesi keyifti.

O kumaşın aynısından başka birileri de almıştı belki.

Onlar da vermişlerdi terzilerine dikim için.

Sonra meydanların birinde, bir parkta, bir sokakta,

Belki bir ev gezmesinde o aynılık birbirini bulurdu.

Kumaşlar aynı.

Utanç olur muydu peki;?

Ya da saçma hırs ve bencillikler?

Olmazdı, o benzer olma durumu güzellikti, kahkahalara sebepti.

Bitti o kahkahalar.

Aynı olmak utanç artık bencil zihinlerde.

Sıcacık duygular eskilerde kaldı ne yazık ki.

Bir top kumaştan yapılan elbiseler de gitti,

Masum kahkahalar da...

Özlem Özbaran Yanar